گاهی رنج ها حرفهای جذابی برای گفتن دارند. از داغ بر دل مانده مادران چشم انتظار جنوب تا چشم دوختن کشاورزان شمال به شالیزارهای سرسبز. از تَرَک های به خون افتاده پوست مرزداران نودَشه، تا تَرَکهای کوزه های خشک جازموریان. از شمع کیک تولدی که هرگز در آوار کرمانشاه خاموش نشد، تا خاموش شدن آخرین چراغ گردسوز روستاهای طبس.
کدام پرنده به پرواز درآمدن دریاداران غیور را در دریاهای آتش گرفته شرق دور دید که از سرگیجه اش، سینه برفی دنا آغوش شد برای میزبانی گل های یخ؛ روییده در ارتفاع چند هزار متری در واپسین روزهای زمستان…
مام وطن را چه می توان گفت، که هر فرزندش دردی در سینه دارد. چه کار می شود برای آرام کردن داغ چند هزار ساله بم کرد…
خدا را شکر که هر سال سفره هفت سین پهن می شود، تا هر فرزندی با هر گویشی، با هر دین و آیینی سر این سفره بنشیند. هر چقدر زمین بی رحمانه بلرزد و هر قدر آسمان بخیلانه ببارد، هنوز خنکای نسیم آذربایجان حس می شود. هنوز در پس هر کلمه غیورمردان کُرد، میتوان عزت جاودانه بیستون را حس کرد. هنوز در شیرینی دلپذیر لبخند مردمان فارس، عطر شالی های گیلان به مشام می رسد. شاهنامه تا ابد پارسی می ماند و حافظ تا همیشه میهمان شبهای بلند یلداست. هنوز یادمان نرفته، که می توان سر به سینه مام وطن گذاشت و لذت اتحاد را در کنار دستان برادران و خواهران ایرانی مان حس کرد و تاریخ تا ابد به ما خواهد بالید که با این همه درد بر دل مانده، این همه اندوه سرخورده، چگونه دستان مان را به مهر در دست هم می گذاریم. چگونه سبزی جنگل های گلستان را با سپیدی آبهای سیمینه رود و سرخی لاله های های واژگون کوهرنگ در هم می آمیزیم و پرچم همیشه مانای ایران را می سازیم.
مهسان با لمس و درک تمام حوادثی که در ایران عزیزمان رخ داده، چه تلخ و چه شیرین، سفره های نوروز امسال شما را به زیباترین تصاویر این سرزمین مزین میکند. به تماشای گلچینی از قومیت های همیشه ماندگار ایرانی.
و یادمان نخواهد رفت، که در تمام لحظات زندگی، ما در کنار هم خواهیم ماند، به شیوه نیاکانمان.
با افتخار ایرانی خواهیم ماند.